N

N

Liquidis accensetur haec consonans a priscis inter E. et S. Nplerumque poni solita, ad pronuntiationem suaviorem reddendam, Augustin. Unde Quotiens, Vicensimus, pro Quoties, Vicesimus, dixêre. Veteres Iureconsulti duabus Consonantibus N. L. i. e. Non liquet, significare volerunt, Advocatorum rationcs non sufficere, vel ad absolvendum vel ad condemnandum reum. Ausonius in Technopaegnio v. 11. N. Latinorum a Z. Graecorum desumptum notat:

Zeta iacens, si surgat, erit nota, quae legitur N.

Vide Augustin. l. 2. c. 2. emend. Auson. de lit. monosyll. Voss. in Aristarcho, l. 1. c. 5. etc. Coeterum, Literam hanc, locô nominis proprii poni coepisse paulo ante annum Christi millesimum, observat hugo Menardus, ad librum Sacramentorum Gregorii: cum nota haec ill. i. e. ill, prius poneretur, ut ex Formulis Marculfi et veterib. aliis Codicibus, patet. Ioannes Mabillonius vero, tum ex variis MSS. tum ex Frotharii Episcopi Tull. editis Epistotis, ante annos 800. iam hanc literam eô sensu adhibitam contendit. Car. du Fresne Glossar. Eadem litera, si primum in dictione locum obtineat, aliquando G. sumit ante se: Ut Narus, Gnarus, Navus, Gnavus, unde Ignavus. In compositione nonnumquam C. litera, quae statim N. subsequitur, in G. vertitur: Ut Quadringenti, pro Quadrincenti: Sed in quibus N. non fuerit, servatur: ut Ducenti etc. In notis antiquis num, vel nec, vel non, vel nomen, vel nepos, vel Nonius, vel noster, vel numisma, vel nummorum, vel nascitur, vel nisi, vel numerator, vel nostri, vel nostrum, etc. NBL. nobilis etc. denotat. Fr. Gouldmannus Diction. Lat. Angl.